Prawo autorskie (ang. copyright) stanowi jedną z dyscyplin prawa cywilnego oraz wpisuje się w zakres praw własności intelektualnej. Ustawa z dn. 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych definiuje prawo autorskie jako każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Efekt intelektualnej pracy człowieka, aby mógł być nazwany utworem, powinien spełniać on, łącznie, następujące cechy:
1. Powinien być rezultatem pracy twórczej człowieka (twórcy).
2. Powinien być przejawiony to znaczy musi być poddany percepcji jakiejkolwiek innej osoby oprócz twórcy – nie wystarczy, że utwór jest „w świadomości” twórcy – musi zostać urzeczywistniony w świecie materialnym.
3. Powinien mieć indywidualny charakter to znaczy musi różnić się od innych utworów, a ta różnorodność musi wywodzić się z osobowości twórcy – uproszczając nieco – utwór jest indywidualny jeżeli uznamy, że dwie różne osoby nie są w stanie stworzyć takiego samego utworu – np. zdjęcie kartki papieru wykonane telefonem raczej zawsze będzie wyglądało tak samo – nieważne kto je wykona – ale jeżeli jeden z twórców wprowadzi do tego zdjęcia dodatkowe elementy graficzne mające charakter twórczy to istnieje możliwość, że takie zdjęcie będzie uznane za utwór.
4. Powinien być ustalony to jest musi być przejawiony i uzewnętrzniony odbiorcom (choćby jednemu) – co jednak bardzo ważne, utwór nie musi być utrwalony fizycznie – dobrym przykładem dla zrozumienia tego pojęcia jest wygłoszenie wykładu. Prelegent może wygłosić swoją mowę 

do choćby jednego słuchacza i niekoniecznie taki wykład musi być utrwalony na nośniku materialnym, aby był uznany za utwór. Jeżeli natomiast taki wykład zostanie nagrany (dźwięk, dźwięk z obrazem) lub zostanie sporządzony stenogram to wówczas mówimy o utrwaleniu utworu.